πέντε χρόνια διπλό ουράνιο τόξο...

 

Σήμερα συμπληρώνονται πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που ξεκίνησα να κάνω αναρτήσεις σε αυτό εδώ το μπλοκ...

Θυμάμαι πως ήμουν τότε βλέπω πως είμαι τώρα έχω αλλάξει... αλλά συνεχίζω να αναζητώ ουράνια τόξα και μάλιστα διπλά κάτι σπάνιο αλλά εκεί είναι και η ομορφιά... στην σπανιότητα υπάρχει ή βλέπεις πιο πολύ την ομορφιά της ψυχής...

Όλοι οι άνθρωποι μοιάζουμε λίγο πολύ μεταξύ μας αλλά λίγοι είναι αυτοί που κάνουν την υπέρβαση και νικάνε τον εαυτό τους, εγώ ακόμα δεν τα έχω καταφέρει να τον νικήσω ακόμα προσπαθώ γιατί έχω καταλάβει ότι αυτός είναι ο χειρότερος εχθρός μου τελικά...

  Mια συμβουλή για να μην χαλιόσαστε όταν σας απογοητεύουν οι άλλοι να σκέφτεστε πως κάποτε ήταν παιδιά και θα σας περνάει ο θυμός και η απογοήτευση εξάλλου δεν μπορείς να αλλάξεις κάποιον παρά μόνο να τον δεχτείς όπως είναι ή αλλιώς φεύγεις...

Μην τα παίρνετε όλα τόσο σοβαρά δεν αξίζει τελικά αν βγείτε λίγο από έξω από το πρόβλημα και γίνετε λίγο παρατηρητές θα δείτε με πόσο γελοία πράγματα μας έχουν βάλει και ασχολούμαστε και στεναχωριόμαστε...

Όταν έχεις την υγειά σου όλα τα άλλα δες τα από ψηλά και θα δεις πόσο μικρά είναι τελικά...

Να ευχαριστήσω όλους όσους περνάτε από εδώ και γράφετε ή απλώς περνάτε παρόλο που εγώ δεν κάνω και πολλές βόλτες σε εσάς...

Εσείς πως αισθάνεστε σήμερα;

Εγώ πάντως έκπληκτη με τον εαυτό μου και τις μεταπτώσεις του...

 

 *το τραγούδι είναι αγαπημένο μου και λέει πολλά...

και όταν με κοιτάζει με παράπονο η καρδιά της θυμίζω ότι όλοι ήταν κάποτε μικρά παιδιά...
καθένας έχει τον ουρανό του άλλος τον βλέπει άλλος τον ζει...