μαρμαρωμένα όπου κι αν κοιτάξω, θέλω να πετάξω...

Έτσι λοιπόν, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις μέχρι πριν δύο χρόνια, προχωράμε μπροστά!

Πάψαμε να είμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα στον κόσμο!

Πάψαμε να είμαστε το Τζουράσικ Πάρκ της Ευρώπης!

Πάψαμε να είμαστε η χώρα-Δον Κιχώτης, που πολεμάει με ανεμόμυλους. Εντάξει, πάντα θα κυκλοφορούν ορισμένοι γραφικοί Σάντσο Πάντσα ανάμεσά μας. Αλλά προχωράμε μπροστά!

Πρέπει να κάνουμε ακόμα πολλά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αλλά μέσα σε συνθήκες Ανάπτυξης για την Πατρίδα. Και μέσα σε συνθήκες αυτοπεποίθησης και βεβαιότητας για το αύριο στην Ευρώπη.

Με δύο λόγια. Η Ελλάδα τα καταφέρνει. Η Ευρώπη απέδειξε ότι δουλεύει. Και οι δύο μαζί – Ελλάδα και Ευρώπη – βγαίνουν από την κρίση τους πιο ώριμες, πιο δυνατές, πιο ανταγωνιστικές και πιο έτοιμες για τις μεγάλες προκλήσεις του αύριο.

.... λίγα από τα πολλά που είπε ο Αντωνάκης στο Συνέδριο του Economist και μας "συγκίνησε" όλους...

....εκτός από την τρόικα που τρίζει τα δόντια της πάλι... 

Η τρόικα έθεσε ευθέως θέμα παράτασης της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης τουλάχιστον για το 2015, ενώ… έκοψε τον βήχα της κυβέρνησης περί φοροελαφρύνσεων, ζήτημα κορυφαίο στην προεκλογική ατζέντα της κυβέρνησης.

 Το δημοσιονομικό κενό που αναμένεται να προκαλέσει η εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων για την αποκατάσταση των ειδικών μισθολογίων προκαλεί έντονο προβληματισμό στους δανειστές, γι’ αυτό και έθεσαν από τώρα το θέμα της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης η οποία αποφέρει στο Δημόσιο περίπου 1,4 δισ. ευρώ ετησίως.

 Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν άφησαν κανένα περιθώριο στον υπουργό για να θέσει το θέμα των φοροελαφρύνσεων....

... τα ίδια Αντωνάκη ΜΟΥ τα ίδια...

...πόσο γελοίος είσαι...

*το τραγούδι που ακούγεται είναι το "θέλω να πετάξω" του Γιάννη Μηλιώκα

Μένω σε μια μαρμαρωμένη πολιτεία,
μέσα σε ένα παραμύθι αληθινό,
μέσα σε μια τεράστια ληστεία
που συμμετέχει παγωμένο το κοινό.

Χρόνια, σαράντα τόσα χρόνια αλητεία,
τώρα το απίθανο μου είναι πιθανό,
χρόνια μου βγήκανε τα μάτια στα βιβλία
μέχρι που γύρισα και είδα ουρανό.

Μαρμαρωμένα όπου κι αν κοιτάξω,
θέλω να πετάξω,
φυλακισμένοι όπου κι αν κοιτάξω,
λέω να πετάξω.

Μένω στα όρια του `πάνω και του κάτω,
μέσα σε ένα πανηγύρι θλιβερό,
μέσα σε ένα λερωμένο άσπρο πιάτο
σε μια οδό, τρελοκομείο ανοιχτό.

Χρόνια προσπάθησα να φύγω, να ξεχάσω,
κόλπα να σβήσω κάποιο τραύμα παιδικό,
χρόνια κοιτούσα τον καιρό να ξεγελάσω
στα όνειρά μου, χρόνια έριχνα νερό.

Μαρμαρωμένα όπου κι αν κοιτάξω,
θέλω να πετάξω,
φυλακισμένοι όπου κι αν κοιτάξω,
λέω να πετάξω.