Η Ζωή Που Δεν Έζησα

Ίσως ο χρόνος που μου έχει μείνει να ζήσω είναι λιγότερος από όσο έχω ζήσει μέχρι σήμερα αυτό αρχίζω και συνειδητοποιώ και με τρομάζει . Πιο πολύ με τρομάζει η ιδέα ότι δεν έχω προλάβει να ζήσω ότι ονειρεύτηκα. Δεν έχω ζήσει τίποτα τελικά και αυτό γιατί πάντα εμπόδιο μου είμαι εγώ η ίδια. Η φυλακή μου είμαι εγώ γιατί δεν ζω ίσως απλά υπάρχω έτσι βλέπω τον εαυτό μου απλά να υπάρχει μόνο. Η φυλακή μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός τελικά αυτός με εμποδίζει να ζήσω και να κάνω πράγματα και αυτό γιατί φοβάμαι ή είμαι κολλημένη σε κάτι που αισθάνομαι υπεύθυνη για αυτό.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και η ζωή που δεν έζησα πρέπει να αρχίσει να γίνεται ζωή όσο προλαβαίνω ακόμα. Μια κλεψύδρα βλέπω να με κυνηγάει ίσως πάλι είναι ο εαυτός μου που αρχίζει και μου ζητάει να τον αγαπήσω έστω και λίγο όσο ακόμα προλαβαίνω όσο ακόμα μπορώ να ζήσω να κάνω πράγματα.

Μήπως έχω γεράσει και δεν το ξέρω ακόμα. Δεν είναι ότι δεν έχω όρεξη για ζωή αλλά πολλές φορές ο φόβος είναι μεγαλύτερος και δεν μπορώ να τον ορίσω.

Αλλά η αγάπη, η φιλία και το μοίρασμα είναι ζωή και είναι πιο δυνατά, πολύ πιο δυνατά συναισθήματα από τον φόβο κυρίως μην πονέσεις και χάσεις τον εαυτό σου αλλά ποιον εαυτό αυτό που δεν έχεις αφού αυτός είναι που σε φυλακίζει και έτσι μένεις πιο μόνη.

Όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου νιώθεις μόνη τότε μόνο, αν καταφέρεις και τον αγαπήσεις να είσαι σίγουρη ότι θα είναι πάντα κάποιος μαζί σου. Θα είναι παρέα σου και αυτός θα είναι εσύ και μόνο εσύ η ίδια .