ο εφιάλτης της φόλας...

Δυστυχώς ο εφιάλτης της φόλας καραδοκεί. Δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει συνήθως όταν δεν το περιμένεις αφού είναι θάνατος, δολοφονία δεν το ξέρεις δεν το περιμένεις.

Τι έχω παρατηρήσει ότι οι «άνθρωποι» (για ανθρωποειδή πρόκειται) που βάζουν φόλες ζουν και βασιλεύουν δεν ψοφάνε ενώ πεθαίνουν άλλοι που έχουν καρδιά χρυσάφι.

Κάποτε πίστευα στη θεία δίκη τώρα όμως όχι. Το να πιστεύεις στη θεία δίκη είναι ένας τρόπος άμυνας αλλά κοροιδεύεις τον εαυτό σου.

Είναι τόσο αξιολάτρευτα τα γατάκια πως μπορούν και τα τελειώνουν με τόσο βασανιστικό τρόπο.

Τόση παγωνιά στην καρδιά κάποιων «ανθρώπων».

Όταν υιοθετείς ένα αδέσποτο ζωάκι παίρνεις τόσα πολλά, τόση πολύ αγάπη, μαθαίνεις τόσα πολλά.

Είσαι ο κόσμος του και το βλέπεις μέσα στα ματάκια του.

Η αφορμή για να γράψω ήταν μια γατούλα σκοτωμένη που είδα λίγο πιο πάνω και το γεγονός ότι ένας περαστικός γατούλης έχει εξαφανιστεί.

Ο εφιάλτης της φόλας έρχεται και επιστρέφει όταν βλέπεις άδεια μπολάκια στις αυλές των υπόπτων αλλά τι μπορείς να κάνεις δεν μπορείς να αποδείξεις τίποτα.

Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα ξαναχτυπήσει ο εφιάλτης της φόλας και στο δικό μου σπίτι στην δική μου οικογένεια γιατί τα γατάκια μου είναι μέλη της οικογένειας μου.