Τα παιδιά κανενός Θεού

Τα παιδιά κανενός Θεού

σε κοιτούν στα μάτια με απορία

να μάθουν λαχταρούν

ζωή ή επιβίωση;

στα πρόσωπα η θλίψη

η ωριμότητα πενθεί

άδειες ζωές χαμένες

σ’ ένα ξύπνημα αλλόκοτο  

μιας ηλικίας απροσδιόριστης

που χάνεται στης αθωότητας

τ’ ανέγγιχτα τα χρόνια  

ο χρόνος τους σταμάτησε

σε μνήμες θολές

που χάνονται μπερδεύονται

που κουβαριάζονται στο χθες

στο σήμερα που φέρει

αιμάτινα σημάδια ανεξίτηλα

δίχως σύμμαχο κανέναν  

παρά μονάχα μια προσμονή  

τα σκοτεινά τους βλέμματα φωτίζει

(Το ποίημα είναι της Βίκυς Δερμάνη και το πήρα από το blog της Λύχνος Καιόμενος .)